darewnoo.pl

Historia Tacumy rozpoczęła się w 1997 roku. Jednak wtedy Tacuma poza nazwą nie miała nic wspólnego z tą seryjną z 2000 roku. Daewoo Tacuma z 1997 roku (na zdjęciu) jest typowym przedstawicielem aut MPV i została zaprezentowana w Korei na targach motoryzacyjnych Seul Motor Show 97, stała obok prototypowego Shiraza. Pokazano ją również poza Azją - w Anglii a konkretnej na targach London Motor Show 1997. W Europie i USA nie była jednak zaprezentowana ¹⁾. Prototypowa Tacuma z 1997 roku bazuje na Nubirze I, jest jednak znacznie znacznie mniejsza i krótsza od tej seryjnej Tacumy. To co wyróżnia ten prototyp to przede wszystkim białe alufelgi (najprawdopodobniej 15 calowe), lakier oraz nietypowe ukryte klamki w drzwiach bocznych. To co go jeszcze charakteryzuje to kanciaste prostokątne lusterka boczne i trójkątne lusterko wsteczne. Z przodu natomiast światła dochodzą aż do połowy maski, zewnętrzne części charakterystycznej dla Daewoo atrapy zastępują kolejne światła, a halogeny podzielone są na dwa podłużne. Wnętrze było fioletowo-drewniane. Po raz ostatnio ten prototyp widziano w 2001 roku. ¹⁾ Stylistyka tej Tacumy to dzieło Worthing Technical Centre. Pod maską jest silnik o pojemności dwóch litrów z sześcioma cylindrami. Dane techniczne nie są jednak znane. Tacuma z 97 roku ma 4200 mm długości, 1740 mm szerokości, rozstaw osi wynosi 2600 mm lecz wysokość też nie jest znana. ³⁾

¹⁾ Tacumę Concept '97 zaprezentowano jeszcze w Polsce, podczas targów Poznań Motor Show 1998. W USA jednak nigdy tego prototypu nie pokazano.

²⁾ W 2014 roku odnalazłem zdjęcie z 2003 roku na którym widnieje Tacuma 97.

³⁾ Wysokość tego prototypu wynosi 1600 mm.

Dopisek: Warto więcej powiedzieć o wnętrzu, gdyż jak to w przypadku prototypu było ono dość niezwykłe. Mianowicie auto w które z pozoru wydaje się być czteroosobowe, w rzeczywistości było sześcioosobowe. Zastosowano ciekawy system umiejscowienia foteli: z przodu fotel kierowcy i pasażera, a tuż za nimi kolejne dwa fotele złączone z tamtymi i odwrócone o 180 stopni (w kierunku przeciwnym do jazdy). Można to wywnioskować po jednym z prasowych zdjęć Daewoo. W dalszej części pojazdu normalne kolejne dwa fotele. Przez długość całego wnętrza przebiegał drewniany tunel środkowy. We wnętrzu dominowało drewno, beż przypominający drewno oraz trójkąty i fioletowe wstawki. Fioletowe elementy występowały głównie na konsoli środkowej oraz we wzorze tapicerki. Pasy bezpieczeństwa i podsufitka były szare.

Tacuma z 1997 roku nie była jednak jedynym prototypem tego minivana. Dwa lata później (tym razem bardziej w stronę Europejczyków) Daewoo zaprezentowało dwa kolejne prototypy Tacumy. Niebiesko-biała Tacuma nosiła nazwę Tacuma Sport, a zielona Tacuma to Tacuma Style. Sport jest utrzymany w tonacji niebiesko-białej, a Style w zielono-beżowej Obie Tacumy zostały zaprezentowane w Europie na targach we Frankfurcie w 1999 roku (u boku między innymi DMS-1 Concept i Nubiry II). Tacumę Style zaprezentowano też w Japonii podczas targów Tokyo Motor Show 1999. Ciekawe dlaczego nie pojawiła się tam Tacuma Sport. Ciekawostką jest fakt że o ile ogólny projekt nadwozia Tacumy należy do Daewoo o tyle stylistyczne modyfikacje wykonała firma Heuliez, która pracuje dla francuskich producentów (Peugeot i Citroen) oraz dla niemieckiego Opla. Zaprezentowanie obu Tacum miało na celu sprawdzenia jak ludzie i media zareagują na minivana od Daewoo. Okazało się że zareagowały dobrze i Daewoo postanowiło kontynuować prace nad Tacumą. Oba prototypy miały rozkładane stoliki w oparciach przednich siedzeń, schowki w podłodze oraz fotele obracane o 90 stopni. Wiele z tych elementów wyposażenia pojawiło się w seryjnej Tacumie.  Teraz trochę o każdym z prototypów. Mimo że oba prototypy mają identyczne wymiary to silniki mają inne...

...Najpierw opisze Tacumę Style (na zdjęciu). Pod jej maską znajduję się silnik benzynowy o pojemności 1,8. Ma on cztery cylindry oraz 104 konie mechaniczne. Jego dokładna pojemności skokowa nie jest znana, ale jest to najprawdopodobniej 1796 cm3. ¹⁾ Ten silnik pozwolił rozpędzić Tacumę Style do setki w 11,8 sekundy. Zużycie paliwa w cyklu miejskim szacuje się na około 11 litrów. Teraz co nieco o wnętrzu. Jak widać na zdjęciu powyżej jest ono beżowo-czarne. Na kole kierownicy niemal na środku widnieje wielkie logo Daewoo w kolorze szarym. Na pokładzie Tacumy Style jest między innymi klimatyzacja manualna, ABS, manualną skrzynię biegów, elektrycznie regulowane szyby (zarówno przednie jak i tylne) i lusterka oraz radio w górnej części konsoli. Tarcze prędkościomierza w Style są czarne. Bagażnik w Style pomieści 455 litrów bagaży a po złożeniu tylnych siedzeń rośnie ona do 1555 litrów. Tacuma Style ma 4352 mm długości, 1578 mm wysokości oraz 1754 mm szerokości. Identyczne wymiary ma Tacuma Sport. Oba są też zbudowane na tej samej płycie podłogowej Nubiry...

¹⁾ Pojemność skokowa Tacumy Style wynosiła dokładnie 1798 cm³.

...W przypadku Daewoo Tacumy Sport (na zdjęciu) jest bardzo podobnie. Poza wyglądem i silnikiem są niemal identyczne. Sport ma pod maską silnik (również) benzynowy DOHC o pojemności 2,0 (bardzo możliwe że pochodził on z Nubiry/Leganzy). Silnik ten również ma 4 cylindry, ale ma 129 koni. Tacuma Sport setkę osiągała w 10,6 sekundy. Zużycie paliwa oraz dokładna pojemność skokowa nie są w przypadku Tacumy Sport znane. Wnętrze (podobnie jak karoseria) utrzymane jest w kolorach niebieskim i białym. Są jednak pojedyncze elementy w kolorze czarnym. Znaczek Daewoo na kierownicy jest umieszczony nieco niżej, nie rzuca się tak w oczy i jest w kolorze ciemnoniebieskim podobnie jak środek kierownicy. Koło kierownicy obszyte jest niebiesko czarną skórą. Wyposażenie w Sporcie jest bardzo podobne jak w Tacumie Style, ale Sport zamiast radia w górnej części konsoli ma  nawigację z ekranem(niestety nie jest to ekran dotykowy) obok białego prędkościomierza, który wyskalowano do 220 km/h. Wnętrze Sporta w porównaniu ze Style jest znacznie mniej eleganckie i znacznie bardziej błyszczące. Ostateczna Tacuma jednak bardziej przypominała Sporta niż Style.

Dopisek: Według danych technicznych, Tacuma Sport mogła się rozpędzić do 175 km/h, czyli o 10 km/h więcej niż w przypadku zielonej Tacumy Style.

Teraz ciekawostka. Obok możecie zobaczyć jak wyglądały projekty Tacumy prezentowane przez różne firmy. Na pierwszym zdjęciu (1) widać Tacumę zaprezentowaną przez Pininfarinę. Tylna jej część jest bardzo podobna do tej w seryjnej Tacumie, ale nie ma w światłach białych elementów i znaczki na klapie są nieco niżej. Z przodu natomiast łudząco przypomina Mercedesa W210. Większe światła z przodu pochodzą z nieznanego wtedy nikomu Matiza II. Jeśli ktoś mówi że dzisiejsza Tacuma przypomina żabę to niech spojrzy na tą. Na drugim zdjęciu (2) projekt proponowany przez Design Forum(Korea). Ogólna bryła jest podobna do seryjnej Tacumy, ale przód, tył i linia boczna jest inna. Z tyłu można się dopatrzeć podobieństwa do Shiraza i Nubiry I hatchback. Kolejny projekt (3) należy do ItalDesign. Następny (4) z przodu przypomina Lexusa. Największe zdjęcie pokazuje zwycięski projekt Pininfariny. Po lewej widać wnętrze które proponowała do Tacumy Pininfarina a po prawej fragment wnętrza które wygrało i pojawiło się w seryjnej Tacumie. Wnętrze od Pininfariny bardzo przypomina wnętrza znane z francuskich samochodów oraz niektórych włoskich (np. Fiat Ulysse). Jest wyłożone zielono-beżową tapicerką a prędkościomierz ma na środku (jak na przykład u Citroena Xsara Picasso).

Zwycięski projekt Tacumy Pininfariny który został zaakceptowany był wykorzystany przy budowie prototypów Tacumy (a potem do produkcji seryjnej). Prototypowe Tacumy pokonały w sumie 2 miliony kilometrów. Jeżdżono nimi (jak w przypadku Matiza I, Lanosa, Nubiry I i Leganzy) w bardzo różnych warunkach: od pustynnych (USA, Dolina Śmierci; Oman, Nizwa; Australia, Alice Springs; Hiszpania, Barcelona; Włochy, Nardo) po bardzo mroźne (Kanada, Kaus Kasing; Szwecja, Arjeplog; Rosja, Moskwa). Na zdjęciu widać dwie Tacumy podczas jazd testowych (tu: Szwecja i Korea) oraz szkic zwycięskiego projektu Pininfariny. Następne wyjeżdzone prototypy poddawano testom zderzeniowym, ale o tym za chwilę.

Tuż po premierze Tacumy w Korei (tam nazywała się Rezzo), w lutym 2000 roku na ulice Korei wyjechało 60 minivanów Daewoo. Miało to na celu promowania nowej konstrukcji od Daewoo. Każde Rezzo miało wersję wyposażeniową CDX. Auta te jeździły cały czas za sobą. Czyli cały czas przed 3 dni i dwie noce (bo tyle trwała ta akcja promowania Rezzo) jechał sznur minivanów Daewoo które były albo zielonkawe albo białe. Każde Rezzo miało na przednich drzwiach (z obu stron) duży żółty napis Rezzo na czarnym tle, a na tylnych drzwiach był adres strony internetowej Daewoo (dziś już nieistniejący). Każde auto przejechało najprawdopodobniej 2000 km (w ciągu 3 dni). Wszystkie auta zebrały się w Kunsan (w mieście gdzie produkowano na przykład Nubirę I) i stamtąd udały się do miasta Kanton, potem do Changwon aby następnie skończyć podróż w Seul. Ilość kierowców którzy brali udział w tej podróży nie jest znana. Nie wiadomo też co się stało z tymi minivanami gdy skończyły podróż.

Debiut Tacumy w większości Europy datuje się na jesień 2000 roku. W Korei (jak już pisałem) Tacuma miała inną nazwę - Rezzo. Rezzo zadebiutowało w styczniu 2000 roku, a więc ponad pół roku wcześniej niż w Europie. Dlaczego w Korei postanowiono zmienić nazwę? Ciężko powiedzieć. Być może w języku koreańskich kojarzyło się z czym złym tak jak to było w przypadku Espero w Hiszpanii. Do dziś pamiętam jednak z pewnej gazety że początkowo się wahano czy by i w Europie nie nazwać tego minivana Rezzo. Ostatecznie jednak została Tacuma, ale nazwa Rezzo nie odeszła w Europie w zapomnienie, ale o tym za moment. Samo słowo ''Tacuma'' to w języku afrykańskim określenie ''radosny styl życia'' bądź ''radość''. Polska była jednym z ostatnich europejskich krajów w którym pojawiła się Tacuma. Jednak w sumie to dobrze że się w ogóle pojawiła (bo na przykład Matiz II czy Evanda ominęły nasz kraj). U nas Tacuma pojawiła się również w styczniu ale w 2001 roku, a więc dopiero rok później niż debiut w Korei. Tacuma od razu wzbudziła bardzo duże zainteresowanie. W końcu Daewoo nigdy wcześniej nie wkraczało w ten segment pojazdów i dlatego też Tacuma nie miała łatwo...

Dopisek: Nazwa Rezzo była też używana we Francji i Niemczech, były to jedyne kraje w Europie w której tak nazywano ten minivan.

...a to za sprawą bardzo silniej wtedy konkurencji. W latach 2000-2002 bardzo wzrosła moda na minivany i wielu producentów (w tym właśnie Daewoo) chciało to wykorzystać. Niestety w przypadku Europy Tacuma nie miała prawie żadnych szans. Na dokładkę informacje o powolnym bankructwie firmy Daewoo jeszcze bardziej odpychało klientów. W okresie 2000-2002 konkurentów dla Tacumy było naprawdę sporo. Z Japonii: Toyota Picnic (zdjęcie), Mazda Premacy, Honda Stream, Mitsubishi Space Star, Nissan Almera Tino i Toyota Corolla Verso. Z Korei Hyundai Santamo, Kia Carens oraz Joice. Z USA tylko jeden - Chrysler PT Cruiser, natomiast z Europy aż 4. Citroen Xsara Picasso, Fiat Multipla, Opel Zafira (zdjęcie) i Renault Scenic (na zdjęciu poprzednia wersja). Troszkę się tego nazbierało. Oczywiście były modele których Tacuma nie musiała się obawiać jak na przykład Hyundai Santamo, Chrysler PT Cruiser czy minivany Kii. Niestety jednak większość z 14 minivanów była bardzo dużą konkurencją dla Tacumy. Największym konkurentem dla Tacumy okazał się nie Nissan Almera Tino (który jest bardzo podobny do Tacumy i w podobnym okresie powstał) lecz francuski Scenic. Oba te auta są do siebie najbardziej zbliżone zarówno pod względem wyposażenia, silników jak i ceny. Nieco w cieniu Scenica stoją Xsara Picasso i Zafira. Ciekawostką jest fakt że Tacuma bazuje na Nubirze II, a więc na aucie klasy D, natomiast zarówno Renault, Nissan, Opel jak i Citroen zbudowały swoje minivany na bazie aut klasy C (Megane, Almera, Astra II i Xsara). To trochę tak jakby Daewoo zbudowało Tacumę na bazie Lanosa...

...Tacuma nie odniosła też sukcesu dlatego że pojawiła się bardzo późno na rynku, chociaż nie najpóźniej (po Tacumie pojawiły się między innymi: Honda Stream, Toyota Corolla Verso czy Nissan Almera Tino). Kolejnym powodem porażki jest to że Tacuma nie wyróżniała się zbyt niczym szczególnym na tle konkurencji. Była po prostu poprawnym minivanem. A co z atrakcyjnymi cenami z których zasłynęło Daewoo? Tu Tacuma nie przejęła pałeczki niestety. Mimo że Tacuma jest lepiej wykonana niż np. Nubira I to ceny podobne do tych jakie były w cenniku Scenica na pewno nie pomogły jej zdobyć klientów. Tacuma była po prostu za droga. Nawet przy największych promocjach jej cena nie schodziła poniżej 50 tysięcy złotych. Najdroższe Tacumy (we wszystko wyposażone) kosztowały nawet 80 tysięcy. Ceny Scenica czy Xsary Picasso kształtowały się na podobnym poziomie. Nie oznacza to jednak że prace nad Tacumą/Rezzo i wydatki Daewoo przepadły. Samochód został doceniony przez brytyjski tygodnik Auto Express, gdzie pokonał swoich rywali jak: Citroen Xsara Picasso, Fiat Multipla, Opel Zafira czy Chrysler PT Cruiser. Tacuma została doceniona również w Holandii. Tacuma była też pierwszym i ostatnim modelem Daewoo który zakwalifikował się do konkursu 'Car Of The Year 2001' (Samochód roku 2001). Niestety nie załapała się ona nawet do pierwszej dziesiątki, do której nie załapały się też między innymi: Almera Tino, Agila, Previa czy Joice. Szkoda że jury nie doceniło Tacumy. Z kolei jej największego wroga - Renaulta Scenica - w 1997 roku jak najbardziej. Do tego stopnia że właśnie w 1997 roku Scenic (wersja starsza niż na zdjęciu) został wybrany na samochód roku. Daewoo też jednak kilka razy wygrywało (między innymi: Nubira Kombi w Holandii czy Matiz we Włoszech).

W Anglii Daewoo Tacuma pojawiła się stosunkowo późno. Zadebiutowała pod koniec 2000 roku. Najpopularniejszą odmianą Tacumy była wersja CDX. W zasadzie spotkanie Tacumy SX na wyspach jest niemożliwe. ¹⁾ Niestety Tacuma nie odniosła sukcesu w Wielkiej Brytanii, mimo że wielu dziennikarzy doceniło ten samochód. Angielscy klienci woleli (popularnego w Anglii) Vauxhalla Zafirę, niż nową konstrukcję od Daewoo. Mimo że Daewoo Tacuma poniosła klęskę w Anglii to była tam sprzedawana od 2000 do 2008 roku. Jako Daewoo Tacuma, GM Daewoo Tacuma (FL) i Chevrolet Rezzo. Natomiast co ze Stanami Zjednoczonymi? Wiele osób zastanawia się czy ten samochód był tam dostępny czy też nie. Odpowiedź brzmi: nie był. Amerykanie co prawda mieli okazję go zobaczyć, ale tylko na jednych targach w 2000 roku. ²⁾ Na rejestracji tego minivana nie widniał jednak napis Tacuma lecz U100. Oznaczało to że Daewoo pokazało na targach samochód którego nazwa nie została jeszcze wybrana. U100 to kod wewnętrzny Tacumy. Bardzo podobnie było z Daewoo Korando. Też został pokazany na targach, ale z jakiegoś powodu nie był tam sprzedawany.

¹⁾ W UK Tacuma w wersji SX w ogóle nie występowała. Zamiast niej była wersja SE.

²⁾ Były to targi w 2002 roku, wtedy pokazano Tacumę w bordowym kolorze, pod nazwą roboczą U100. Prawdopodobnie Daewoo chciało sprzedawać Tacumę za Oceanem, ale czas na to nie pozwolił. W 2002 roku Daewoo zaczęło znikać z USA.

Tacuma nie dość że jest dobrym i dobrze wyposażonym autem, to jeszcze jest bezpieczna. Na prototypowych Tacumach (zazwyczaj w kolorze białym) przeprowadzono 120 testów zderzeniowych (z różnych stron) oraz 210 poślizgowych prób zderzeniowych. Ponadto samochód został poddany przeróżnym symulacjom komputerowym. Tacuma nie była testowana przez instytucję typu: Euro NCAP czy ANCAP. Przetestowana pod względem bezpieczeństwa przy zderzeniu czołowym została tylko w Korei przez pewną instytucję. Jednak wypadki drogowe z udziałem Tacumy (a jest ich bardzo mało) potwierdzają wysokie bezpieczeństwo tego minivana. Samochód jest z zrobiony z lekkich metali, ale za razem bardzo bezpieczny. Odporność na rdzę też jest bardzo dobra, więc korozja nie obniża jakości blachy. Ważną rzeczą która jeszcze bardziej podnosi bezpieczeństwo Tacumy jest  to że podczas wypadku siła zderzenia rozpraszana jest we wszystkich kierunkach, co pozwala jeszcze lepiej ochronić kabinę pojazdu. Również tył jest odpowiednio wzmocniony. Chroni on nie tylko pasażerów ale i zbiornik paliwa. Tacuma jest pierwszym modelem Daewoo który zawsze ma na pokładzie dwie poduszki powietrzne (mam tu na myśli takie kraje jak Polska czy Czechy). Niezależnie od tego czy to SX czy CDX. Nie oznacza to jednak że nie występowały Tacumy bez poduszek, ale te można znaleźć głównie w Korei. Tacuma posiada też ABS z EBD. Dlatego też pod względem bezpieczeństwa Tacuma pokonuje wielu swoich konkurentów.

W 2000 roku w Korei (ale nie na żadnych targach motoryzacyjnych) Daewoo zaprezentowało pojazd bazujący na (debiutującej na tamtym rynku) Tacumie. Pojazd ten został nazwany DFCV-1. Nazwa dosyć dziwna, ale skąd się wzięła trudno powiedzieć. ¹⁾ Poza karoserią i wyglądem deski rozdzielczej niewiele ma jednak z rodzinną Tacumą (a właściwie Rezzo) wspólnego. W tym prototypie nie ma ani tylnej kanapy, ani miejsca w bagażniku, więc ciężko DFCV-1 nazwać rodzinnym minivanem. Bardziej to samochód eksperymentacyjny. Ciężko powiedzieć co znajduje się pod maską DFCV-1. Ciekawostką jest to że prototypowy DFCV-1 nie ma na pokładzie ani jednej poduszki powietrznej. Kolejna rzecz która wyróżnia DFCV-1 to liczne naklejki. Są one zarówno na masce, jak i na drzwiach oraz na tylnej szybie. Ostatnią rzeczą są mocno przyciemnione szyby boczne i tylna. Czy ten prototyp jeszcze istnieje ciężko powiedzieć, ale pewne jest to że na seryjną produkcję to on nie miał by szans.

¹⁾ DFCV-1 to skrót od: Daewoo Fuel Cell Vehicle-1. Jak nazwa wskazuje w tym prototypie zastosowano ogniwa paliwowe.

O ile w przypadku Leganzy to żadna nowość, o tyle w przypadku Tacumy spora ciekawostka. Chodzi o atrapę chłodnicy. Mało kto wie, że również w przypadku Tacumy były dwie wersje atrap. Teraz na zdjęciu obok doskonale to widać, ale na co dzień ciężko te różnice dostrzec. Mimo że tych różnic jest więcej są one mniej zauważalne niż w przypadku Leganzy. No i teraz która atrapa na który rynek? Atrapa w górnej części zdjęcia była przeznaczona na rynek koreański oraz angielski (na zdjęciu). Z kolei atrapa niżej, to atrapa przeznaczona dla wszystkich (również polskich) europejskich Tacum. Teraz jakie są dokładne różnice? W pierwszej (Anglia, Korea) atrapa jest wizualnie okrąglejsza. Końcówki atrapy są zakończone znaczenie łagodniej niż w przypadku tej europejskiej Tacumy. Kolejną rzeczą są zdecydowanie inne paseczki po środku grilla. W tej pierwszej jest ich tylko 6 i są one bardzo cienkie. W przypadku europejskiej jest o 3 paseczki więcej i są one znacznie grusze. Może się wydawać że pierwsza atrapa jest nieco wyższa od tej drugiej, ale tak naprawdę ich wielkości są takie same. Patrząc na przód angielskiej lub koreańskiej Tacumy widzimy że jest ona dosyć spokojna, może nawet nieco przestraszona. Europejska natomiast ma stylistykę bardziej zadziorną, groźną. Takie nieduże modyfikacje grilla, a jak bardzo zmieniają wygląd. Po face liftingu wszędzie te atrapy były takie same.

Dopisek: Grill widoczny na górnym zdjęciu był stosowany w Korei i UK, ale tylko do trzeciego kwartału 2002 roku. Potem stosowano tam grill taki jak w Europie. W tym samym momencie w Korei zastosowano przyciemniane przednie reflektory, które były stosowane również po face liftingu.

Tacuma jest typowo rodzinnym samochodem, nie dziwi więc fakt że nie jest ona za często tuningowana. Jednak firma tuningowa Cobra pokusiła się o drobne modyfikacje stylistyczne (zdjęcie). Zmiany te ograniczyły się do: orurowania przedniej części pojazdu, nowym alufelgom i dodatkowym czarnym listewkom z przodu. Czy z tyłu zaszły jakieś zmiany, ciężko powiedzieć, bo nie mam zdjęcia z tyłu. Najprawdopodobniej dodano jakiś drobny spoilerek i tyle. Pakiet ten jednak nie był popularny, nawet w Niemczech (siedziba firmy Cobra). Nic dziwnego sam samochód nie był popularny, a co dopiero z tym pakietem. Okazuje się jednak że o ile w Europie raczej nie tuninguje się Tacum o tyle w Korei jest pełno stuningowanych Rezzo i to są to naprawdę poważne modyfikacje zarówno zewnątrz jak i wewnątrz.  Zazwyczaj jednak są to Tacumy (Rezzo) po face liftingu.

7 obrazków wcześniej pisałem że nazwa Rezzo nie odeszła w Europie w zapomnienie. Jednak zanim o tym napisze, najpierw warto wspomnieć o face liftingu Tacumy który miał miejsce w 2003 roku w kwietniu. To było już wtedy kiedy nie było już Daewoo tylko GM Daewoo, a zatem z nową kapustą na masce. Nie ma ani jednej Tacumy po face liftingu ze starą kapustą i na odwrót. Jednak GM Daewoo Tacuma była dostępna na rynku tylko przez rok. Bowiem w 2004 roku w sporej części świata (w tym w Polsce) GM Daewoo przemieniło się w Chevroleta. Spowodowało to również zmianę nazwy z Tacuma na dobrze znaną Koreańczykom nazwę Rezzo (były jednak kraje w których nazwano tego minivana Vivant). Nazwa Rezzo najprawdopodobniej pochodzi od wyrazu ''Resolutely''. Można to wywnioskować po jednej z reklam na której jest napis ''Rezzolutely''. Rezzo już pod nazwą Chevrolet był oferowany aż do 2009 roku. Jest to trochę zastanawiające, ponieważ z roku na rok jego sprzedaż słabła, a mimo to cały czas był oferowany. W Polsce GM Daewoo Tacuma (a więc Daewoo Tacuma po face liftingu) nie była dostępna. Chevrolet Rezzo już tak. Czy Tacuma/Rezzo ma następce? Raczej nie. Niektórzy uważają, że Chevrolet Orlando jest jej następcą, ale to raczej nie prawda. Orlando jest znacznie większe od Tacumy i jest autem typowo siedmoosobowym. Na zdjęciu przednia część Chevroleta Rezzo. Stylistycznie (w porównaniu do Daewoo Tacumy) w GM Daewoo Tacumie/ Chevrolecie Rezzo zmieniła się tylko przednia część nadwozia (i oczywiście znaczki). Zmiany te polegają na przyciemnionych przednich lampach, oraz nowej atrapie chłodnicy, która już nie przypomina tej od Daewoo. Jednak według mnie ta nowsza atrapa bardziej pasuje do tego minivana niż ta z Daewoo Tacumy (2000-2002).

Dopisek: Ciekawostką może być fakt że to ''gustowne'' dziury między noskami a zderzakiem w wersji po face liftingu to tak naprawdę pozostałość po starym grillu Daewoo. Innymi słowy: GM ograniczyło się tylko to modernizacji maski i nosków, a zderzak pozostał stary, stąd dziury pod światłami. Gdy porówna się np. to zdjęcie z tym powyższym (Daewoo) bez problemu to widać.

Kokpit Tacumy/Rezzo jest zaprojektowany od podstaw. Za jego stylistykę odpowiedzialne były biura stylizacyjne : ItalDesign oraz koreańskie Design Forum. Również Pininfarina (twórca stylistyki karoserii Daewoo Tacumy) opracowała wnętrze, ale niestety za bardzo przypominało ono kokpity aut francuskich i ich projekt został odrzucony. Deska rozdzielcza w Tacumie ma wiele zaokrągleń. Mnie osobiście bardzo zastanawia jedna rzecz - jak to możliwe że z tylu projektów wnętrza Daewoo wybrało właśnie taki w którym zegarek jest umieszczony w tak dziwnym miejscu. Znajduje się on po stronie pasażera tuż obok głównych kratek nawiewu. Jeśli obok kierowcy jest pasażer, to może kierowcy odczytać godzinę, ale co jeśli kierowca jedzie sam? Widoczne na zdjęciu ''drewno'' nie jest prawdziwym drewnem. To tylko okleina drewnopodobna i to dostępna tylko i wyłącznie w wersji CDX. Koło kierownicy zostało zaadaptowane z Nubiry II zarówno to z poduszką jak i bez. Prędkościomierz Tacumy jest czytelny i wyskalowano go do 220 km/h, a obok niego znajduje się dużo przestrzeni w którą wsadzono albo radio, albo nawigację (zależy od wyposażenia). Tuż pod tym i kratkami nawiewu znajduje się panel klimatyzacji (manualnej lub automatycznej) a niżej wysuwany schowek na napoje.

Dużą zaletą Tacumy (i to czego trochę brakowało w starszych modelach Daewoo) jest bardzo dużo możliwości wyposażenia wnętrza. Niestety nie za bardzo dotyczy to Polski. Dlaczego? Zaraz wyjaśnię. Tacuma była dostępna w dwóch wersjach wyposażenia: SX oraz CDX. SX-owi (w Polsce, według prospektów) w porównaniu z CDX-em brakuje (w standardzie): elektrycznie sterowanych szyb tylnych (przednie są), klimatyzacji (manualna to opcja, automatyczna nie dostępna), drewno podobnej okleiny, przycisków do sterowania radiem przy kierownicy, obrotowego fotela pasażera, zmieniacza płyt CD oraz skórzanej tapicerki (w CDX opcja). Pod maską CDX mógł pracować tylko silnik 2,0 a pod maską SX tylko 1,8. Oba te silniki były benzynowe (plany wprowadzenia diesla 1,9 upadły). W CDX natomiast można było mieć wiele ciekawych rzeczy (ostatnia nie dotyczy Polski). Pierwszą jest obracany o 180 stopni fotel pasażera który umożliwia pasażerowi bezpośrednią rozmowę z osobami na tylnej kanapie. Kolejną ciekawą rzeczą są schowki. Poza tymi na desce rozdzielczej schowki są jeszcze ukryte w podłodze (pod nogami pasażerów), w fotelach (w postaci szufladek) i jest nawet specjalne miejsce w podsufitce na okulary. Mówiąc o podsufitce warto wspomnieć o czymś co było dostępne właściwie tylko w Anglii. Mianowicie w podsufitce (tylko wersja CDX za dopłatą) można było mieć ekranik który mógł wyświetlać filmy DVD, ale również... TV oraz - i tu duża ciekawostka gry na PS1. Ekranik jest chowany w podsufitce i wyprodukowała go firma Sony.

Dopisek: Jak już wyżej pisałem, w Anglii zamiast SX występowała wersja SE.

W tym minivanie mogło być zamontowane 7 foteli, ale nie dotyczy to każdego minvana od Daewoo. Konkretnie w siedem siedzisk mogły być wyposażone tylko Chevrolety Rezzo i Vivant (a więc modele po face liftingu) i to też nie we wszystkich krajach.¹⁾ Siedmioosobowa konfiguracja była przeznaczona raczej na rynek koreański. W Europie spotkanie auta z taką konfiguracją to duża rzadkość. Niestety gdy na pokładzie Rezzo/Vivant jest 7 foteli o bagażniku można zapomnieć. Przy normalnej 5 osobowej konfiguracji bagażnik (zarówno Tacuma jak i Rezzo/Vivant) pomieści 347 litrów pojemności (wg DIN). Po całkowitym wyjęciu tylnych siedzeń rośnie ona do 1847 litrów. Niestety tylne fotele składając się nie tworzą płaskiej powierzchni. W bagażniku zawsze znajduje się siatka podtrzymująca bagaże. Dużą wadą jest jednak niska jakość plastików (jak na przykład stoliczki w przednich fotelach). Widoczna na zdjęciu obok skórzana tapicerka to praktycznie standard w koreańskich Rezzo. W Polskich Tacumach pojawiała się ona jednak sporadycznie (dostępna tylko w CDX i to za dopłatą). Zazwyczaj jest to przyjemny i dosyć twardy materiał (ale nie welur).

¹⁾ Siedem miejsc było dostępne również za czasów Daewoo, nie tylko w modelach Chevrolet Rezzo i Vivant. Jednakże dotyczyło to tylko Korei.